Voor wie zich oud voelt worden: de Assassin’s Creed-franchise is acht jaar oud. De eerste game verscheen in 2007, hetzelfde jaar als we de PS3 mochten verwelkomen en de start van een veelbelovende franchise. Assassin’s Creed leek uniek te worden. Zelden werd een aankomende game zo gehypet en dat voor de echte inburgering van sociale media als Facebook en Twitter. Jawel VOOR de inburgering van sociale media. Om maar aan te tonen dat de eerste Assassin’s Creed toch al een hele tijd geleden is en een flashback op zijn plaats is.
Assassin’s Creed was ongetwijfeld de start van een franchise die Ubisoft miljoenen zou opbrengen. We zijn ondertussen talloze games verder en elk jaar lijkt er een Assassin’s Creed-game op ons af te komen. De oer-Assassin’s Creed-game zette een deur open naar eindeloze opties. Het is immers deze game die in 2007 ons een verhaal bracht waarin wetenschappers hadden ontdekt dat herinneringen in het DNA opgeslagen worden en door ze in een ontworpen machine te plaatsen, de Animus, je ze het subject in de animus die herinneringen kan doen beleven om zo achter bepaalde zaken te komen. Desmond Miles was het onderwerp van onderzoek en Altaïr was de allereerste assassijn – wat lelijk in het Nederlands – waarmee we het tegen tempeliers mochten opnemen. Wat was het doel in deze eerste game? Een artefact bemachtigen. Toegegeven: Assassin’s Creed was een game met zwaktes. Altaïr had niet de beste stemacteur en het verhaal was ook niet even goed. Wat onsamenhangend en het verhaal sleurde zich wat vooruit. Wat maakte Assassin’s Creed dan tot de game die zo massaal gespeeld werd en zo goed ontvangen werd dat er talloze sequels volgden?
Een simpel antwoord: de gameplay. Assassin’s Creed introduceerde iets uniek waarop er kon bewogen worden door de open wereld. Een enorm mooie, en grote open wereld trouwens. Drie verschillende hoofdlocaties de barsten van de opdrachten en NPC’s en waar we telkens op zoek moesten naar het hoofdkwartier van de assassins – te lelijk om een tweede keer in het Nederlands te schrijven – om daar onze opdrachten in ontvangst te nemen. Leuk detail over de locaties trouwens: voor internetpiraten die Assassin’s Creed op een illegale manier verkregen hadden zat er een game breaking bug in. Kwam je in Jeruzalem aan, crashte de game faliekant, tot grote frustratie van de piraten. Erg amusant om de reacties daarop te zien. Maar we hadden het dus over de manier om door de wereld te bewegen: al free runnend. In de sequels werd dit nog veel verfijnder en vlotter gemaakt, maar in Assassin’s Creed was de manier waarop je gebouwen kon beklimmen en op de daken kon rennen vrij uniek en daarom ook enorm leuk om te doen. En het stealth aspect natuurlijk. Een huurmoordenaar die zich in bosjes mensen verstopt of in een hooibaal gaat liggen en mensen kon vermoorden met één steek van het verborgen mes in zijn mouw: cool.
Dat was niet het enigste. Assassin’s Creed had ook enorm veel activiteiten in de wereld om je bezig te houden. Veel meer dan dat we al zagen in andere games. RPG’s buiten beschouwing gelaten. Maar Assasssin’s Creed is en was een actiegame en daarin was zulke vrijheid nogal ongezien. Veel nevenmissies, torens om synchronisatiepunten te unlocken en icoontjes op de map vrij te spelen, zaken verzamelen… Assassin’s Creed was op dat vlak een beetje grondlegger van veel games. Al had dit in Assassin’s Creed een bijkomend nadeel: de gameplay dreigde repetitief te worden. Dat kwam omdat er in de nevenactiviteiten nog niet zoveel variatie zat. Dat hebben ze rechtgezet in de vele sequels daarna door dingen toe te voegen en elke nevenactiviteit zijn eigen achtergrond mee te geven, maar de allereerste game in 2007 kon dus best repetitief worden. Assassin’s Creed was dus wel een enorm sterke game, maar moet vooral in het collectief geheugen gegrift blijven omdat het enkele unieke gameplay-elementen introduceerde en een franchise lanceerde die ons acht jaar later en ons 13 volwaardige games later ons nog altijd doet uitkijken naar een nieuwe release.
Assassin’s Creed was een geweldige game, voor zij die het legaal aanschaften en introduceerde met Altaïr een assassin die te weinig tijd kreeg om te ontwikkelen. De volgende assassin zou meer tijd krijgen en dat is jammer, want ook Altaïr was een interessant personage, maar niet te vergeten ook degenen die ons introduceerde in een verhaal dat tot vandaag de dag doorloopt. Er zijn vast veel jongere gamers die deze niet speelden, dus als je kan: pik hem goedkoop op voor PC, PS3 of Xbox 360, want als Assassin’s Creed-gamer moet je toch je roots kennen.
© Game4Me.be
The post Flashback: Assassin’s Creed 2007 appeared first on Game4Me.
